นอกจากเซอร์ไพรส์จากความคิดถึง นึกถึงของคนที่เรารู้จัก แล้วการรอคอยวันที่ไปรษณีย์บัตรที่ตัวเองเขียนหาตัวเองส่งมาถึงปลายทาง ซึ่งเป็นที่แสนอุ่นของเรา ก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน วันนั้นฉันเป็นอย่างไร ความรู้สึกบางอย่างอาจเลือนลางหายไปแล้ว แต่ตัวหนังสือ รูปภาพ ก็ช่วยพาเรากลับไปยังวันนั้นอีกครั้ง ::
ฉันออกเดินทางระยะยาวหลายวันไปแม่ฮ่องสอน, เพื่อสอนตัวเองให้รู้จักอะไรๆ มากยิ่งขึ้น ในวันที่เราไปเที่ยวในนามนักท่องเที่ยว ไม่มีฟรีด้วยพันทะทางการทำงาน ไม่มีตารางที่ต้องทำเป็นประจำวัน ไม่มีอาหารที่ไม่อยากกิน ฉันตื่นเช้าเพราะอยากตื่น ฉันอยากเดินช้าช้า ฉันก็เดิน ฉันพบมิตรภาพจากคนที่เพิ่งรู้จักกัน
แม่สะเรียงทำให้ฉันลืมความเร่งรีบ และปรับตัวให้ค่อยๆ ช้าลง ฉันได้เดินไปเรื่อยๆ แบบไม่ต้องรู้อะไรมากนัก
อำเภอเมืองแม่ฮ่องสอน ทำให้ฉันรู้สึกว่าความช้ามีหลายระดับ เราอาจจะขยับความช้าให้เร็วขึ้นหน่อย หรือว่าจะปรับให้ช้าที่สุดเลยก็ได้ มีคนที่รักเมือง เป็นเมืองของคนที่รักการดูและสังเกตชีวิต 2 วันในอำเภอเมือง ฉันว่ายังน้อยไป
อำเปอปาย ฉันไม่ได้ต้องการเห็นอะไรใหม่ จากที่นี่ ฉันแค่อยากไปพัก และใช้ชีวิตอย่างไม่รีบร้อน ไม่ต้องไปที่เที่ยวสำคัญๆ แค่พบพูดคุยกับมิตร หรือเจ้าบ้านในเมืองนี้ กินอาหารอร่อยๆ นั่งดูสิ่งที่อยู่ข้างหน้า ความประทับใจที่สุดในทริปนี้คือการเข้าไปในวัดศรีดอนชัย เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มาวัดนี้ทั้งๆ ที่มาเยือนปายตั้งหลายครั้ง
น่าเสียดายที่ความทรงจำของฉันหายไป 1 ใบ หวังว่าจะพบกันในเร็วๆ นี้นะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น