ได้เวลากลับบ้าน...
ไม่บ่อยนักที่เราจะเดินทางกลับไปบ้าน ส่วนใหญ่จะเดินทางไปที่อื่น ขึ้นเหนือลงใต้จนเคยชินกับการนอนในห้องที่ไม่คุ้นเคย แต่ทุกๆ ครั้งที่ได้มีโอกาสกลับมาที่บ้าน เราก็มักจะหาโอกาสสำรวจรอบๆ บ้าน มองดูความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นและผ่านไป จากครั้งที่แล้วต้นข้าวยังเหลืองทองทั่วทุ่ง มาวันนี้กลายเป็นลานกว้างให้ลงไปวิ่งเล่นได้ ส่วนนาข้าวอีกฝั่งก็กำลังเขียวสดใส พร้อมมีรวงโค้งงอขนาบอยู่ใกล้ๆ ความรู้สึกเหมือนได้กลับมาเที่ยวบ้านของตัวเอง ท้องฟ้าก็มีก้อนเมฆสวยๆ ให้มอง ต้นไม้ดอกหญ้าแปลกๆ ก็มีให้เห็น มิหนำซ้ำอาหารบ้านๆ ก็อร่อยไม่แพ้ฝีมือเชฟดังๆ ที่ต่างไปคือจังหวะของหัวใจที่ไม่ได้ตื่นเต้นตูมตาม แต่เป็นการขยับเข้าออกอยางช้าๆ และนุ่มนวล...
